Ընթացիկ համար

Քեզ համար   

Մանուկներին

Արխիվ

Քարոզները

Բացիկներ

ՄԱՐԻԱՄ ՄԱԳԴԱՂԵՆԱՑԻՆ ԵՎ ՏԻԲԵՐԻՈՍ ԿԱՅՍՐԸ

նոջ մանրիկ քայլերը, հաղթանդամ զորականի քայլվածքի պես, աղմկոտ էին հնչում ընդարձակ պալատում՝ ընդելուզված ոսկեկոփ սյուներով, լուսասփյուռ ջահերով, տարերային աստվածություններ ներկայացնող կուռքերով: Պալատի սրահներն առհասարակ մեհյանի տպավորություն էին թողնում: Զինվորն արձակեց կնոջ ձեռնակապերը, պատվիրեց ներս մտնելիս խոր գլուխ տալ արքաների արքային, ապա բարբարոսի բրտությամբ քարշ տվեց նրան դատաստանի սրահ: Այստեղ աջ եւ ձախ դրված կրակարանների կողքերին շարվել էին սպիտակազարդ քուրմերը՝ ներկած դեմքերով: Նրանցից այն կողմ բազմած էին ինչ-որ մարդիկ, որոնց միջից կայսրը աչքի էր ընկնում արտասովոր զարդարանքով ու պատվանդանի վրա նստած լինելու հանգամանքով:

Շեփորներն ազդարարեցին դատավարության սկիզբը: Կապույտ թիկնոցով մի մարդ մոտեցավ կայսերը, շշնջաց ականջին եւ հանձնեց պապիրուսի գալարը:

- Նորի՞ց,- վրդովվեց արքան,- հոգնել եմ արդեն. առանց հապաղելու է պետք վերացնել այս ոչնչություններին՝ իրենց ռամկական հավատքի հետ միասին: Մո՛տ եկ,- հրահանգեց նա:

Կինը հիշեց զինվորականի պատվերն ու առաջ գնալով գլուխ տվեց:

- Անունդ ի՞նչ է, որտեղի՞ց ես:

- Մարիամ, տե՛ր իմ, Մարիամ է անունս, Մագդաղայից եմ,- կմկմաց կինը:

- Քեզ պետք է հայտնի լինի, թե ինչո՞ւ ես հիմա այստեղ:

- Ամենեւին, արքա՛. շուկայում առեւտուր էի անում Զատկի համար, եկան քո զինվորներն ու շղթայելով այստեղ բերեցին: Այժմ դատաստանի եմ կանգնած, սակայն ինչո՞ւ, չգիտեմ:

Տիբերիոսը հեգնանքով ոտքից գլուխ չափեց խեղճացած կնոջը: «Դու այստեղ ես, որովհետեւ նրանցից ես, ովքեր մահացածի միս ու արյուն են ուտում իրենց գաղտնի հավաքատեղիներում, մանուկներ են զոհաբերում եւ ինչ-որ մեռելի են պաշտում: Բայց սրանք տակավին այնքան էլ լուրջ զանցառություններ չեն, որքան այն, որ դու եւ քո ընկերները արհամարհում եք Օլիմպոսի բարձրյալ աստվածներին, հրաժարվում զոհ մատուցել նրանց: Ճի՞շտ եմ…»: «Ճշմարիտ է այն, արքա՛, որ ոսկին ու արծաթը, փայտն ու քարը չեն կարող աստված լինել. ես ձեռակերտ կուռքեր չեմ պաշտում, այլ` կենդանի Աստծուն, երկնքի եւ երկրի Արարչին, որ իշխանություն ունի բոլոր մարմնավոր էակների վրա»:

- Իսկ արքա՞ն, մի՞թե կայսրն էլ աստված չէ…

Մագդաղենացին խոնարհեց աչքերն ու մրմնջաց. «Մեկ բան գիտեմ միայն. պետք է կայսրինը տալ կայսերը, իսկ Աստծունը` Աստծուն»: Կայսրը կատաղի աչքերը ցոլացրեց կնոջ վրա: «Չե՞ս վախենում, ո՛վ ողորմելի,- բղավեց նա,-որ քեզ նետեմ գազանների առաջ քո լպիրշության պատճառով»:

Մագդաղենացին մեղմիկ ժպտաց. «Տերն իմ լույսն է ու կյանքը, ո՞ւմից վախենամ, Տերն իմ կյանքի ապավենն է, ո՞ւմից ես դողամ»: Լռություն տիրեց: Նյարդայնացնող լռությունը խախտեց կայսեր ջղաձիգ հռհռոցը.

- Լսո՞ւմ եք՝ ինչ է ասում… Քեզ պես քանի՞ համարձակի են խժռել առյուծներս, քեզ պես քանի՞ մեծախոս է զրկվել լեզվից, աչքերից, մատներից, քեզ նման քանի՞ տոկուն է հեծեծել կրակի ու կուպրի մեջ… Ես կխղճամ քեզ ու ազատություն կշնորհեմ ի փառս աստվածների, եթե դու հենց հիմա, այստեղ երկրպագես կուռքերին ու զոհ մատուցես: Խոստանում եմ, արքայի խոսք եմ տալիս. դրանով դու կքավես մեղքդ:

Քուրմերն արագորեն Մարիամի դիմաց բերեցին փոքրիկ կրակարանը: «Դե՛, քեզ տեսնեմ, փրկիր ինքդ քեզ»,- նենգորեն վրա բերեց Տիբերիոսը:

- Իմ Փրկիչը մեկն է, արքա՛, Խաչյալ Հիսուս, ում մահն ու հարությունն է ինձ կյանք տալիս: Ով հավատա Քրիստոսին, թեպետեւ մեռնի, կապրի, ով հավատա Նրան, հավիտյան կապրի ինչպես Ինքը մեռավ ու հարություն առավ մեռյալներից:

Բազմականները միաբերան դժգոհության ձայներ հանեցին: Տիբերիոսն առաջ երկարեց ձեռքը, եւ աղմուկն իսկույն սանձվեց:

- Ձեր անմտությունը սահմաններ չունի,- սպառնալից դեպի կինը գալով մռմռաց կայսրը: - Ավելի շուտ զամբյուղիդ միջի ձուն կկարմրի, կի՛ն, քան մեռածը հարություն կառնի,- բղավեց բարձր, եւ հռհռոցն արձագանքեց դղյակով մեկ:

Մագդաղենացու ձեռքը գնաց դեպի հավկիթը... «ՔՐԻՍՏՈՍ ՀԱՐՅԱՎ, արքա՛»,- բացականչեց նա՝ արքային մեկնելով արյուն-կարմիր ձուն… Իսկ դահլիճը սառեց համրությամբ…

>>>