| ԱԳՌԱՎՆ
ՈՒ ՍԻՐԱՄԱՐԳԸ
 ի
ագռավ էր ապրում անտառում, եւ նա բացարձակապես բավարարված էր այն
ամենով, ինչ ուներ:
Բայց մի օր նա տեսավ կարապին: «Այս կարապն այնքան սպիտակ է,- մտածեց
նա,- իսկ ես անչափ սեւ եմ: Կարապը պետք է որ աշխարհի ամենաերջանիկ
թռչունը լինի»: Եվ ագռավն իր մտքերը հայտնեց կարապին: «Իսկապես,-
պատասխանեց կարապը,- ես այդպես էի կարծում: Գիտեի, թե ամենաերջանիկ
թռչունն եմ, մինչեւ որ տեսա թութակին, որն ունի երկու գույն: Հիմա
ես կարծում եմ, որ թութակն արարչագործության ամենաերջանիկ թռչունն
է»:
 Այնուհետեւ
նրանք գնացին թութակի մոտ: Թութակը լսեց նրանց ու պատասխանեց.
- Իրականում ես շատ երջանիկ կյանքով էի ապրում, մինչեւ որ տեսա սիրամարգին:
Ես ընդամենը երկու գույն ունեմ, բայց սիրամարգը բազմաթիվ գույներ
ունի եւ այնքա՜ն գեղեցիկ է:
Ապա ագռավն այցելեց կենդանաբանական այգի եւ տեսավ, որ հարյուրավոր
մարդիկ են հավաքվել՝ տեսնելու սիրամարգին: Երբ մարդիկ հեռացան, ագռավը
մոտեցավ նրան եւ ասաց.
- Հարգելի սիրամարգ, դու այնքան գեղեցիկ ես: Ամեն օր հազարավոր մարդիկ
են գալիս՝ քեզ տեսնելու: Երբ մարդիկ տեսնում են քեզ, անմիջապես շոյում
են քո բազմագույն փետուրները: Կարծում եմ՝ դու մոլորակի ամենաերջանիկ
թռունն ես:
Սիրամարգն ուշդիր լսեց ագռավին ու պատասխանեց՝ խորը հոգոց հանելով.
- Միշտ մտածում էի, որ ես մոլորակի ամենագեղեցիկ ու երջանիկ թռչունն
եմ: Բայց իմ գեղեցկության պատճառով հայտնվել եմ այս կենդանաբանական
այգում՝ դառնալով բոլորի ուշադրության առարկան: Կենդանաբանական այգին
շատ ուշադիր ուսումնասիրել եմ եւ հասկացել, որ ագռավը միակ թռչունն
է, որ վանդակի մեջ չի պահվում: Այսպիսով՝ վերջին մի քանի օրերի ընթացքում,
ես մտածում էի, որ եթե ագռավ լինեի, կարող էի երջանիկ շրջել ամենուր:
Լսելով սիրամարգին՝ ագռավը գլխիկոր հեռանում է:
Սա նաեւ մարդկության խնդիրն է: Մենք համեմատվում ենք ուրիշների հետ
ու հանիրավի տխրում: Նաեւ չենք գնահատում այն ամենը, ինչ Աստված
է տվել մեզ: Սա հանգեցնում է դժբախտության, վատ արարքների, նախանձի:
Սովորենք երջանիկ լինել մեր ունեցածով: Միշտ էլ կգտնվի մեկը, ով
մեր ունեցածից քիչ կամ շատ կունենա եւ կհամեմատվի մեզ հետ:
Այն մարդը, ով գոհ է իր ունեցածից, աշխարհի ամենաերջանիկն է:
>>>
|
|
