Ընթացիկ համար

Քեզ համար   

Մանուկներին

Արխիվ

Քարոզները

Բացիկներ

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ, ԹԵ ԴԺԲԱԽՏՈՒԹՅՈՒՆ

ատ աղքատ ծերունի էր ապրում մի գյուղում, սակայն անգամ վանականներն էին նախանձում նրան, որովհետեւ նա հիանալի սպիտակ նժույգ ուներ: Թագավորները նրա նժույգի դիմաց հեքիաթային գին էին առաջարկում, բայց ծերունին միշտ հրաժարվում էր վաճառել:

Մի օր առավոտյան պարզվեց, որ նժույգն ախոռում չէ: Համագյուղացիները հավաքվեցին՝ սատարելու ծերունուն եւ իրենց աջակցությունը հայտնելու, ոմանք էլ՝ հանդիմանելու:

- Անխելք ծերուկ, չէ՞ որ զգուշացնում էինք, որ մի օր նժույգդ կգողանան: Ավելի լավ կլիներ վաճառեիր: Ի՞նչ դժբախտություն:

Ծերունին պատասխանեց՝ ծիծաղելով.

- Մի շտապեք եզրակացություններ անել: Ուղղակի ասացեք, որ նժույգն ախոռում չէ. դա փաստ է: Չգիտեմ՝ դա դժբախտություն է, թե՞ երջանկություն: Ո՞վ գիտի, թե հետո ինչ կլինի:

Շաբաթներ անց նժույգը վերադարձավ: Նրան չէին գողացել, այլ կապն էր արձակվել եւ ազատություն ստացել: Վերադառնալով՝ նժույգն իր հետ անտառից բերել էր մի քանի վայրի ձի: Զարմացած հարեւաններն ասացին.

- Դու ճիշտ էիր ծերուկ, ներիր: Մեզ հասու չեն Աստծո գործերն ու ճանապարհները, սակայն դու ավելի խորագետ եղար: Դա ոչ թե դժբախտություն էր, այլ՝ երջանկություն:

Ծերունին պատասխանեց.

- Դուք կրկին շտապում եք: Ուղղակի ասացեք՝ նժույգը վերադարձավ: Ոչ ոք չգիտի, թե վաղն ինչ կլինի:

Այս անգամ մարդիկ էլ ոչինչ չասացին, բայց յուրաքանչյուրն իր մտքում գիտեր, որ ծերունին սխալվում է. չէ՞ որ ձիերի թիվն ավելացել էր: Ծերունու որդին սկսեց վարժեցնել ձիերը, եւ մի օր այնպես պատահեց, որ դրանցից մեկը նրան ցած նետեց: Տղան ոտքերի կոտրվածքներ ստացավ: Նորից հավաքվեցին հարեւանները եւ սկսեցին քննարկել պատահարը:

- Ծերուկ, դու ճիշտ էիր: Սա դժբախտություն էր: Միակ որդիդ կոտրվածքներ ունի, իսկ չէ՞ որ նա է ծերության օրերիդ միակ հույսն ու ապավենը: Հիմա քո վիճակն ավելի վատ է, քան նախկինում:

Ծերունին պատասխանեց.

- Կրկին անիմաստ դատողություններ եք անում եւ հեռուն գնում: Ուղղակի ասացեք, որ որդուս ոտքերը կոտրվել են: Չգիտենք՝ դա փորձանք է, թե՞ հաջողություն: Կյանքն իրադարձությունների եւ դեպքերի հաջորդականություն է, ապագան՝ անհայտ:

Մի քանի օր անց երկրում պատերազմ սկսվեց, եւ բոլոր երիտասարդները զորակոչվեցին: Գյուղում մնաց միայն ծերունու հաշմանդամ որդին: Բոլորը սարսափով էին մտածում պատերազմի մասին՝ քաջ գիտակցելով, որ իրենց որդիներից ոմանց վիճակված չէր տուն վերադառնալ: Մի օր նրանք ծերունուն ասացին.

- Թեեւ որդիդ հաշմանդամ է, այնուամենայնիվ, կողքիդ է, քեզ հետ: Հայտնի չէ, թե ինչ կլինի մեր որդիներին:

Ծերունին պատասխանեց:

- Կրկին դատողություններ եք անում, մինչդեռ ոչ ոք ոչինչ չգիտի: Նշենք միայն, որ ձեր որդիները մեկնել են պատերազմ, իսկ իմ որդին մնացել է տանը: Մի մեկնաբանեք կյանքում տեղի ունեցող իրադարձությունները եւ մի օր կգիտակցեք, որ ամեն ինչ հրաշալի է:

«Իմաստությունը լավ է անգին քարերից, եւ թանկարժեք ոչ մի բան չի հավասարվի նրան: Ես՝ իմաստությունս, բնակվեցի խորագիտության մեջ, եւ միշտ ինձ հետ են խորհուրդն ու գիտությունը» (Առակ. Ը 11-12):

>>>