Ընթացիկ համար

Քեզ համար   

Մանուկներին

Արխիվ

Քարոզները

Բացիկներ

ՍԷՐ ՈՉ ԵՐԲԷՔ ԱՆԿԱՆԻ

ամանակի եւ տարածության բաժանարար գիծը հերքում կամ հաստատում է, արարչագործությամբ մարդուն վերապահված, շնորհները, հնարավորություններն ու գեղեցկին, վեհին, կատարյալին ձգտելու կարողությունները: Բանականությամբ օժտված մարդը, ականջալուր ազատ կամքին, ոչ միշտ է ընտրում տիրահաճ ուղին ու հետեւում տիրավանդ պատվիրաններին: Բայց ով ծնվում է Տիրոջ սերը սրտում եւ ապրում Ամենակալի երկյուղածությամբ, բաժանարար ոչ մի սահմանագիծ չի կարող խաթարել նրա ընթացքը: Ընդհակառակը՝ սերն ու նվիրումը դառնում են դավանանք, շնորհն ու կարողությունը՝ կյանքի ուղենիշ: Այս սկզբունքով առաջնորդվեց Տ. Միքայել արքեպս. Աջապահյանը, իսկ նրա առաջնորդության քսան տարիները Շիրակի թեմում եղան բեղուն, արգասաբեր:

Աստվածային սիրո կրողն ու Հայոց Եկեղեցու նվիրյալը երբեք չվարանեց, դժվարությունները դիմակայեց բաց ճակատով, շիրակցի հավատավորին ներկայացավ հաստատուն ու աներեր կեցվածքով, իբրեւ քաջ հովիվ, ով պատրաստ է անգամ անձնազոհության՝ իրեն վստահված հոտը խաղաղ նավահանգիստ հասցնելու համար:

Այսօր արդեն հետեւում են մնացել առաջնորդության քսան տարիները: Թե ինչպիսին են եղել դրանք շիրակցու համար, գիտեն բոլորը, իսկ թե ինչ հետք են թողել սիրված ու նվիրյալ հոգեւորականի սրտում, գիտի միմիայն ինքը: Սակայն պարզ է ու ակնառու, որ «սէր ոչ երբէք անկանի»...

- Արդեն քսան տարի: Համարյա մի ողջ կյանք: Հիշողության անդրադարձերն ինչպիսի՞ ապրումներ են արթնացնում: Կա՞ առանձնահատուկ իրադարձություն, որ առավել տպավորիչ հետք է թողել Ձեր կյանքում:

- Քսան տարվա բոլոր իրադարձություններն էլ մեկը մյուսից տարողունակ են՝ անկախ նրանից ուրախալի են, թե՝ ընդհակառակը: Երբ եկա, Շիրակի թեմում ընդամենը չորս օծված եկեղեցի եւ մատուռ կար, որոնցից Ս. Պատարագ էր մատուցվում միայն մեկում՝ Ս. Յոթվերքում: Իմ ձեռքով, այս քսան տարիների ընթացքում, օծվեցին քառասունութ եկեղեցի եւ մատուռ: Դրանցից մոտ կեսը նորակառույցներ են, մյուս կեսը՝ վերակառուցվածներ:

Բայց ամենահիմնականը երեւի կշեշտեի Գյումրիում երկրաշարժից խոնարհված եկեղեցիների վերակառուցումը եւ ի մասնավորի Սուրբ Ամենափրկիչ եկեղեցու վերակառուցումն ու խաչերի օծումը: Դա իրոք, երեւի թե, ամենահուզիչ իրադարձությունն էր, որ կարող էի երբեւիցե պատկերացնել:

-Հին հրեական իմաստությունն ասում է. «Մեսիան իր ավանում պատիվ չունի»: Դուք ի՞նչ կասեք:

- Իր ավանում պատիվ չունի, այո, ասում է Ավետարանը, եւ դա իրոք որոշակի դժվարություններ հարուցում է, բայց միայն սկզբի համար:

Ուրեմն՝ դա միայն սկզբի համար է դժվար, հետո, մի քանի տարի հետո դա ոչ թե դժվարություն է, այլ առավելություն, երբ շատ հեշտությամբ շփվում, ճանաչում ես, գիտես օտար չէ միջավայրը, մտածելաղկերպն օտար չէ, բայց սկզբում անշուշտ որոշակի դժվարություններ լինում են:

Գյումրեցիների հետ աշխատելը վարպետության դասընթաց է: Եթե կարողանում ես Գյումրիում ծառայել, ապա այլեւս չկա որեւէ տեղ, ուր չկարողանաս իրականացնել հոգեւորականի քո պարտականությունները:

Անցնող քսան տարին թեմիս հավատավորի առջեւ է: Նա է ամենաբարձր գնահատանքի արժանացնում իր հոգեւոր Առաջնորդին, հովվին, քահանային: Ինձ թվում է, ես վաստակել եմ գյումրեցու վստահությունը, ինչու չէ, նաեւ՝ սերը: Այդ մասին Է վկայում եկեղեցու հեղինակության նշանակալի բարձրացումը, հավատավորի վերաբերմունքն առ հոգեւորականը:

- Ի՞նչ կփոխեիք Շիրակի թեմում, եթե ժամանակը հետադարձ ուժ ունենար: Ձեռքբերումներն ակնհայտ են, իսկ անելիքները, ապագայի տեսլականը նույնքան խոստումնալի՞ց են:

- Եղածից ոչ մի բան էլ չէի փոխի, ինչ եղել է, ինչ ստեղծվել է, մերն է, մեր ժառանգությունն է, եւ դրանք բոլորը զարգացնել է պետք: Այսօր արդեն Եկեղեցին ներկա է բոլոր ասպարեզներում: Եվ դա նշանակալից ձեռքբերում է: Անշուշտ նկատի չունեմ քարե կառույցը, այլ հավատացյալների քանակը, ընդգրկվածությունը, եկեղեցվո դերը հասարակության մեջ:

Թերեւս ինչ-որ նոր բան կա, որ պետք է ստեղծել, եւ դա ստեղծել է պետք: Քսան տարի անձանձրույթ աշխատել եմ, գլուխ չեմ պահել, սակայն արդյունքն ինձ համար գոհացուցիչ չէ:

Հիմա դժվար է որեւիցե բան ասելը կամ անցյալն ու ներկան բաղդատելը: Սակայն վերջ ի վերջո իդեալականն այն է, որ հասնենք մի վիճակի, երբ ոչ մի հավատացյալ եկեղեցուց դուրս չմնա, ամեն գյուղ ունենա իր եկեղեցին, իր ծուխը, իր քահանան, եկեղեցուն կից հաստատություններ, ենթակառույցներ: Բայց դրան հասնելու համար մի կյանքը բավական չէ: Եթե եւս մի քսան տարի ծառայելու հնարավորություն ունենամ, երեւի էլի չեմ կարողանա դրան հասնել: Արդեն համակերպվել եմ:

Միշտ չէ, որ բոլոր ձգտումներս իրականություն են դարձել: Երբ որեւէ դժվարություն, խոչընդոտ հաղթահարվում է, ինձ երջանիկ եմ զգում, սակայն տխրում եմ, երբ ցանկություններս ու հնարավորություններս իրարամերժ են, իմ կարողությունների սահմանից դուրս:

- Վերջում ի՞նչ կավելացնեիք:

- Երբ անցածն ու գալիքը փորձում եմ կողք-կողքի պատկերացնել՝ լրացումներ կամ շտկումներ կատարելու ակնկալությամբ, չեմ գտնում այն սպիտակ էջերը, որոնք անցնող տարիներից են փոխանցվել, հետեւաբար դրանք լրացնել, առավել եւս ապագայի հետ կապել չեմ կարող: Արվածը հաջողված կամ չստացված մի խճանկար է, գնահատականը թողնում եմ տիրախնամ հոտիս հավատավորին, իսկ գալիքը պայմանավորված է ավելի արդյունավետ աշխատանքով: Նոր ծրագրեր, այո, ունեմ եւ թե Աստված կամենա, հաջողությամբ կպսակվեն՝ հօգուտ Շիրակի թեմի եւ Հայոց Եկեղեցու ընդհանրապես:

ԶՐՈՒՑԵՑ ՄԱՐԻԱՄ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԸ

>>>