 |
|
||||||
|
|
| «ՀՈՒՅՍՈՎ
ՈՒՐԱԽԱՑԵՔ, ՆԵՂՈՒԹՅԱՆ «Տրտմություններն ու փորձությունները,
մեզ հետ պատահած տխրությունները, ոչ պակաս, քան բարիքները, բացահայտում
են մեր նկատմամբ Աստծու ունեցած խնամակալությունը»։
ԱԼՎԱՐԴ ԿԱՂԶՎԱՆՑՅԱՆ |
|||
ունիսի
24-ին՝ Ս. Ներսես Մեծ Հայրապետի եւ Խադ եպիսկոպոսի հիշատակի ոգեկոչման
ուրախ առիթով, Սուրբ եւ անմահ Պատարագ մատուցվեց ՀՀ Աշխատանքի եւ
սոցիալական հարցերի նախարարության Գյումրու տուն-ինտերնատում։ 
Որ
հայրը կամ մայրը չի սպասում իր զավակին։ Ամենավատ զավակն անգամ ծնողի
համար սիրելի է։ Մարդուն ծնող է տալիս Աստված՝ տալով նաեւ ծնողին
հարգելու, պատվելու պատվիրանը։ Անշուշտ միշտ էլ վտանգ կա, որ, մեծանալուն
պես, զավակը կարող է արհամարհել եւ լքել ծնողներին։ ՀՀ-ում տիրող
սոցիալ-տնտեսական ծանր իրավիճակի հետեւանքով, որոշ պատճառաբանություններով
կամ պատասխանատվությունից խուսափելով, շատ զավակներ իրենց ծնողների
կյանքը լցրել են դառնությամբ՝ մոռանալով, որ մեծերն առանց երեխաների
եւ երեխաներն առանց մեծերի գոյություն ունենալ չեն կարող, քանզի
ընտանիքը մարդկային կյանքի կենտրոնն է, Աստծո ստեղծագործության ամբողջացումը։
Բնականաբար մենք իրավունք չունենք դատել ծնողներին անտեսող զավակներին,
բայց կամենում ենք հիշեցնել աստվածապարգեւ տասը պատվիրաններից մեկը.
«Պատվիր քո հորն ու մորը, որպեսզի բարիք գտնես, երկար ապրես բարեբեր
այն երկրի վրա, որ Տեր Աստված տալու է քեզ» (Ելք Ի 12)։ 
Սակայն
զավակները պետք է հնարավորինս ամեն ինչ անեն ծնողների համար։ Նրանք
պարտավոր են փայփայել նրանց, հոգ տանել՝ հիշելով ավետարաական ահազդու
խոսքը. «Այն աչքը, որ արհամարհում է հորը եւ անարգում է մոր ծերությունը,
ձորերի ագռավները պիտի հանեն, եւ արծիվների ձագերը պիտի հոշոտեն…»
(Առակ Լ 17)։ Ինչպես որ մեր երկնավոր Հորը չենք կարող հատուցել Նրա
բոլոր բարերարությունների, հոգատարության ու ողորմության համար,
այնպես էլ անհատույց են մեր ծնողների արածները։ 