| ՈՒ
ԵՍ ՍԿՍԵՑԻ ՀԱՅՀՈՅԵԼ
 ատախազությունը
միջնորդեց Տ. Միքայել արքեպս. Աջապահյանին դատապարտել 2 տարի 6 ամիս
ժամկետով ազատազրկման՝ հաշվանցելով մեղադրյալի՝ մինչ օրս արգելանքի
տակ գտնվելու ժամանակահատվածը:
Հոկտեմբերի 3-ին, դատարանում Աջապահյան Սրբազանին երկու տարով ազատազրկելու
վճիռը լսելուց հետո, իջա ԱԱԾ տեսակցության: Արքեպիսկոպոսը եկավ.
ձիգ, խաղաղ, քմծիծաղով: Մոտ երկու ժամ խոսեցինք ամեն ինչից, բարձր-բարձր
ծիծաղեցինք պիղծ ոչնչությունների վրա, ուրախ պատմություններ պատմեց-պատմեցի:
Բայց զայրացած էր՝ անամոթ, խայտառակ անարդարություն, դատավոր կնոջ
կամակատար վարք, թելադրողի ստորություն:
Հոգեւորականն էգ հայհոյել չէր կարող:
- Հորաքույրս՝ Մարին,- ասաց Սրբազան Հայրը,- մեր գերդաստանից վերջինն
էր ներգաղթել Բեյրութից, 1947-ին: Մյուս բոլորը Լենինական էին տեղավորվել,
հորաքույրս, Թորոս ամուսնու հետ, Երեւանում՝ Կիլիկիա թաղամասում:
Թորոսը համեստ, խելոք, լուռ մարդ էր: Մարին էր տունը կառավարում:
Երկու-երեք տարի հետո, մի երկուշաբթի Մարին ասում է.
- Գնում եմ Լենինական՝ հարազատներիս տեսնեմ, ուրբաթ կգամ:
Ավտոկայանը Կիլիկիային մոտիկ էր: Ուրբաթ օրը Թորոսն իջնում է ավտոկայան՝
կնոջը դիմավորելու: Ամբողջ օրն սպասում է, Մարին չկա: Շաբաթ է գնում՝
նույնը: Կիրակի՝ նույնը: Հեռախոս-բան չկար:
Դառնում է տուն, բայց դե ներվային, ջղայնացած: Ճամփին հանդիպում
է մեկ ուրիշ հայրենադարձի, ով խայտառակ քֆուրչու համբավ ուներ:
- Ի՞նչ կա, Թորոս եղբայր, ջղայն ես, հո բան չի՞ եղել,- հարցնում
է:
Թորոսս՝ թե.
- Բա չես ասի՝ Մարին երկուշաբթի գնաց Լենինական, ասաց՝ ուրբաթ կգամ:
Երեք օր է իջնում, բարձրանում եմ, չկա: Հա, ջղայն եմ, բայց հայհոյել
չգիտեմ, ի՞նչ կլինի, իմ տեղը դու...
Ու էս հարեւանը բերանը բացում, յոթը հարկանի քֆուրներ է ուղղում
Մարիի, Մարիի հարազատների հասցեին: Թորոսը հանգստացած տուն է գնում:
- Հասկացա, Սրբազան,- ասացի,- դու չես կարող հայհոյել, ինձ վրա մնաց:
Ու ես սկսեցի հայհոյել՝ հաճույքով, սիրով:
Սրբազանս, կարծեմ, գոհ խուց վերադարձավ:
ԱՂՎԱՆ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
>>>
|
|
