| Մանուկներին՝
Սրբազան Պատմություն
ԲԱՐՈՒԹՅԱՆ ՊՏՈՒՂՆԵՐԸ
յուղում
էր ապրում աղքատ հողագործ Հաշեմը: Նրա միակ հարստությունը Ռուպան
անունով կովն էր: Ռուպայի կաթը վաճառելով՝ Հաշեմն ապահովում էր ընտանիքի
ապրուստը: Նա անչափ սիրում էր Ռուպային՝ ինչպես սեփական զավակին:
Մի
օր Հաշեմը լսեց, որ հարեւան քաղաքում մեծ տոնավաճառ է անցկացվելու:
Ասացին, որ այնտեղ կաթն ավելի բարձր գնով կվաճառվի: Հաշեմը որոշեց
վերցնել Ռուպայի կաթը եւ գնալ տոնավաճառ:
Վաղ առավոտյան նա գրկեց Ռուպային, սիրով շոյեց ու ճանապարհ ընկավ:
Հողագործը ճանապարհին հանդիպեց մի ծերունու, որն ուժասպառ ու քաղցած
տեսք ուներ: Հաշեմը կանգ առավ եւ հարցրեց.
- Ի՞նչ է պատահել, պապի՛կ:
Ծերունին պատասխանեց.
- Երեք օր է ոչինչ չեմ կերել, ուժ չունմ այլեւս:
Հաշեմը խղճաց նրան: Նա հրաժարվեց կաթը վաճառելու մտադրությունից,
կաթով սափորը բացեց եւ կաթ տվեց ծերունուն: Ծերունին կաթը խմեց,
իսկ աչքերն արցունքով լցվեցին: Նա ասաց.
- Աստված քեզ բազմապատիկ կվարձատրի, որդի՛ս:
Հաշեմը ժպտաց: Նա հավատում էր, որ ոչ մի բարի գործ երբեք զուր չի
անցնում: Քանի որ տոնավաճառ չգնաց, ուստի վերադարձավ տուն: Ճանապարհին
մտածում էր՝ միգուցե այսօր շահ չստացավ, բայց հոգին լցվեց խաղաղությամբ:
Մի քանի օր անց գյուղապետի տանից մի մարդ եկավ նրա մոտ եւ ասաց,
որ պարկեշտ ու վստահելի մարդու են փնտրում՝ կովերին խնամելու համար:
Գյուղապետը լսել էր Հաշեմի բարության ու ազնվության մասին եւ կանչել
նրան:
Հաշեմը գնաց: Գյուղապետն անձամբ ասաց.
- Քեզ պես ազնիվ մարդու ենք փնտրում: Վերցրու մեր գոմի հոգածությունը:
Ամսական լավ վարձատրություն կստանաս եւ կստանաս հողակտոր՝ մշակելու
համար:
Հաշեմը հիացած ու զարմացած էր: Միայն մի բարի արարք, սովորական մարդասիրության
դրսեւորում փոխեց նրա ողջ կյանքը: Այժմ նա իր ընտանիքի հետ ապրում
էր խաղաղ ու երջանիկ, իսկ սիրելի Ռուպան արժանացավ առավել հոգատար
խնամքի:
>>>
|
|