| Մանուկներին՝
Սրբազան Պատմություն
ՈՒՍՈՒՑՉՈՒՀՈՒ ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՆՎԵՐԸ
ի
անգամ Մինեսոտայի դպրոցներից մեկի մաթեմատիկայի ուսուցչուհին աշակերտներին
նման առաջադրանք տվեց՝ կազմել դասարանցիների անվանացանկը, մտածել
յուրաքանչյուր դասընկերոջ մասին, նշել, թե նրա ո՞ր հատկանիշն է ամենաշատը
դուր գալիս իրենց եւ այդ դրական գիծը գրել նրա անվան դիմաց:
Երբ
դասն ավարտվեց, ուսուցչուհին հավաքեց բոլոր ցուցակները: Օրն ուրբաթ
էր: Շաբաթվա վերջում նա մշակեց արդյունքները, եւ երկուշաբթի օրը
յուրաքանչյուր աշակերտ ստացավ մի թերթիկ, որի վրա գրված էին այն
բոլոր լավ հատկանիշները, որոնք նկատել էին դասընկերները:
Երեխաներն ընթերցում էին թերթիկները: Դասարանում երբեմն շշուկ էր
լսվում. «Չէ՞ որ սա ի՛մ մասին է... Ես նույնիսկ չգիտեի, որ ինձ այսքան
սիրում են»: Նրանք դասարանում արդյունքները չքննարկեցին, բայց ուսուցչուհին
գիտեր՝ ինքը հասել էր իր նպատակին: Աշակերտներն սկսեցին հավատալ
իրենց, վստահել սեփական ուժերին:
Մի քանի տարի անց աշակերտներից մեկը զոհվեց Վիետնամում: Նրան հուղարկավորեցին
հայրենի Մինեսոտայում: Զոհված դասընկերոջը հրաժեշտ տալու էին եկել
ընկերները, նախկին դասընկերները, ուսուցիչները: Հիշատակի արարողության
ժամանակ զոհվածի հայրը մոտեցավ մաթեմատիկայի ուսուցչուհուն.
- Ցանկանում եմ Ձեզ մի բան ցույց տալ,- ասաց նա եւ դրամապանակից
հանեց չորս տակ ծալված, ծալքերը մաշված մի թուղթ:
Պարզ երեւում էր, որ այն շատ անգամ էր ընթերցվել:
-Սա գտանք մեր որդու իրերի մեջ: Նա երբեք չէր բաժանվում դրանից:
Ծանո՞թ է Ձեզ,- շարունակեց ասելիքը հայրը եւ թուղթը մեկնեց ուսուցչուհուն:
Դա դրական հատկանիշների այն ցուցակն էր, որ գրել էին դասընկերները
նրա մասին:
- Շնորհակալ ենք Ձեզ,- ասաց մայրը:- Մեր որդու համար դա անչափ թանկ
էր:
Եվ այդ պահին զարմանալի բան տեղի ունեցավ: Մեկը մյուսի հետեւից դասընկերները
հանեցին իրենց թերթիկները: Շատերը դրանք պահել էին դրամապանակներում,
ոմանք՝ անգամ ընտանեկան ալբոմում: Նրանցից մեկն ասաց.
- Մենք բոլորս պահել ենք այդ ցուցակները: Ինչպե՞ս կարելի էր դեն
նետել: Դրանք ամենալավ ուղեկիցները դարձան մեր կյանքում եւ մեծագույն
օգնականը:
>>>
|
|