| ՄԵՆՔ
ՈՒԽՏ ՈՒՆԵՆՔ՝ ՄԻՇՏ ԴԵՊԻ ԼՈՒՅՍ
 այը,
որպես ինքնաճանաչման հանգրվան, ունի իր հայրենիքն ու Եկեղեցին, որ
առ Քրիստոս եղած հավատի արդյունքն է: Փոխիր այդ հավատն ու Եկեղեցին,
նա կձուլվի այլ ազգերի հետ եւ կկորցնի իր ազգային դիմանկարը: Գոյատեվելու
համար հոգեւոր նոր վերազարթոնքի կարիք ունենք:
 Այս
հավատքով առաջնորդվելով եւ աղոթքն ուղեկից դարձրած՝ սեպտեմբերի 30-ին,
Ս. Գեւորգի տոնի ուրախ առիթով, Շիրակի թեմի Առաջնորդ Տ. Միքայել
արքեպս. Աջապահյանի հայրական օրհնությամբ, մի խումբ հավատացյալներ,
Զարիկ Իգիթյանի եւ Ժաննա Խաչատրյանի նախաձեռնությամբ, մեկնեցին հերթական
ուխտագնացության:
ՍՈՒՐԲ ԳԵՎՈՐԳ ԵԿԵՂԵՑԻՆ
Ուխտավորների առաջին հանգրվանը Մուղնու 17-րդ դարի Ս. Գեւորգ եկեղեցին
էր: Այն եղել է հայ գրչության ու դպրության կենտրոններից մեկը: Ճարտարապետն
է Սահակ Հիզանեցին: Պատմությունը վկայում է, որ եկեղեցում ամփոփված
զորավարի մասունքը Հայաստան է բերվել 350 թ., Ներսես Մեծ Կաթողիկոսի
կողմից: Ըստ Զաքարիա սարկավագի՝ վանքը հիմնադրել է Հովհաննավանքի
միաբանությունը՝ այնտեղ տեղափոխելով Սուրբ Գեւորգի մասունքերը: Ուխտավորներն
այստեղ ներկա գտնվեցին, Ս. Գեւորգ զորավարի, Ադոկտոսի եւ Ռոմանոս
Երգեցողի տոնի ուրախ առիթով, մատուցվող Սուրբ եւ անմահ Պատարագին:
Օրվա պատարագիչն էր ՔԴԿ տնօրեն Տ. Զաքարիա ծ. վրդ. Բաղումյանը:
Սրբազան արարողակարգի ընթացքում՝ «Հայր մեր»-ից առաջ, պատարագիչ
Հայր Սուրբն ի մասնավորի նշեց, որ, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն
Հայոց Կաթողիկոսի տնօրինությամբ, հոկտեմբերրի 1-ը հռչակվել է Արցախի
համար համազգային զորակցության աղոթքի օր, եւ այդ կապակցությամբ
Ս. Գեւորգ եկեղեցի էր բերվել Ս. Գեւորգ զորավարի մասունքը: Սրբազան
արարողակարգի ընթացքում հավատավոր ուխտավորները հնարավորություն
ունեցան համբուրել Սրբի մասունքը, ինչպես նաեւ հաղորդվել մեր Տիրոջ
Ս. Մարմնին ու Արյանը:
Ս. ՎԱՐՎԱՌԱՅԻ ՔԱՐԱՅՐ
Վերջին հանգրվանը Ծաղկեվանքն էր: Արայի լեռը հայոց աշարհի վեհապանծ
ու սրբազան լեռներից է: Այն Քասախ ու Հրազդան գետերի միջեւ է: Լեռն
արեւմուտքից միաձուլվելով վեհասքանչ Արագածին՝ յուրօրինակ բնապատկեր
է ներկայացնում եւ լեռնավահան հանդիսանում Արարատյան դաշտի համար:
Ինչպես ասում է Վահագն Դավթյանը՝ Արագածն է այնտեղ, այնտեղ Արան,
այնտեղ արշալույսն է լեռնաշխարհի… Արայի լեռան սրբավայրն անվանվել
է նաեւ Ծաղկեվանք՝ խորհրդանշելով, գարնանային տոնին բնորոշ, ծաղիկների
ընծայաբերությունը, հավանաբար նաեւ ծաղիկ հիվանդության բուժումը:
Լեռնալանջի վրա՝ սարի ստորոտից բավականին վեր, բարձրահայաց ժայռի
մեջ մի քարայր է սրբավայրը, որ բնական կամարներով բաժանված է երկու
մասի: Քարաշատ սանդուղքը ուխտավորներին բարձրացրեց մինչեւ այրի մուտքը:
Առաջին բաժանմունքի մեջ ժողովում են ուխտավորները, իսկ երկրորդի
մեջ կա մի դամբարան, ուր, ինչպես բոլորն են ասում, հանգչում են սուրբ
Վարվառա կույսի նշխարները: Ծաղկեվանքի ուխտն առանձնակի բնույթ է
ստացել հատկապես պտղաբերության իմաստով: Այդ մասին գրել է վիպասան
Պերճ Պռոշյանը. «Այժմեան ավանդույթը փոքր-ինչ հնից զանազանվում է:
Ներկայումս չբերք կանայք են կանգնում կաթիլի տակին: Եթե կաթիլը ընկնում
է չբերքի գլխին, այդ նշան է, որ նա որդի կծնի, հակառակ դեպքում նրա
հույսը կտրված է»:
Ուխտավորները խունկ վառեցին, խնդրեցին Տիրոջ սիրասուն վկայից բարեխոսել
առ Քրիստոս եւ բռնեցին տունդարձի ճանապարհը՝ իրենց հետ տանելով Սրբուհու
բարեխոսությունը:
ԱԼՎԱՐԴ ԿԱՂԶՎԱՆՑՅԱՆ
ԼՈՒՍԱՆԿԱՐԸ՝ ՆԵԼԼԻ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ
>>>
|
|
