«ՕՐՀՆԵԱԼ
ՏԷՐ, ՈՒՍՈ ԻՆՁ ԶԱՐԴԱՐՈՒԹԻՒՆՍ ՔՈ…»
ՈՒԽՏԱՎՈՐՆԵՐՆ ՈՒԹ ՍՐԲԱՎԱՅՐՈՒՄ
խտը
սիրո դրսեւորում է, զոհողություն, որի ակունքը հավատն է ու նվիրումը,
Ամենակարողի նկատմամբ անբեկանելի վստահությունը: Այս հավատքով առաջնորդվելով
եւ աղոթքն ուղեկից դարձնելով՝ հուլիսի 2-ին, Զարիկ Իգիթյանի եւ Ժաննա
Խաչատրյանի նախաձեռնությամբ, մի խումբ հավատացյալներ մեկնեցին հերթական
ուխտագնացության Սպիտակ-Ստեփանավան երթուղով:
Ուխտագնացների առաջին հանգրվանը Սպիտակի Ս. Կամակատար մատուռն էր,
որը կառուցվել է 9-րդ դարում եւ գտնվում է բարձր սարի վրա: Այստեղ
ուխտավորներն իրենց սրտի խոսքն առաքեցին առ Ամենաբարի Աստված՝ աղաչելով,
որ իրենց զերծ պահի ոսոխի որոգայթից, ամեն վտանգից, բանսարկուի գաղտնի
նետից, մաքրի մեղքերից:
Հաջորդ
ուխտատեղին Ստեփանավանի 11-12-րդ դարի Ս. Սարգիս եկեղեցին էր, որի
դռան վրա առկա է հետեւյալ արձանագրությունը. «Ի Հայրապետության Ն.Ս.Օ.Տ.Տ.
Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի եւ առաջնորդության Տ. Սեպուհ
արքեպիսկոպոս Չուլջյանի, հիմնովին վերանորոգվեցին եկեղեցին, հովվատունը
եւ բարեկարգվեց բակը՝ բարերարությամբ Միշա Ղարաքեշիշյանի 2009 թ.»:
Այստեղ բարեպաշտ հավատացյալները մոմեր վառեցին եւ աղոթք առաքեցին
առ Երկնային Հայրը՝ հայցելով խաղաղություն Հայաստան աշխարհին:
Հաջորդ ուխտատեղին Ս. Խաչ մատուռն էր, որ կառուցվել է 2008-2014
թթ., սակայն օծվել է 2022-ի մայիսի 15-ին՝ Երեւումն Ս. Խաչի տոնին,
ձեռամբ Տ. Հովնան եպս. Հակոբյանի: Բարերարը մեծ հպարտությամբ ասաց,
որ Շիրակի թեմի Առաջնորդ Տ. Միքայել արքեպս. Աջապահյանը եւս այցելել
է Ս. Խաչ մատուռ:
Հաջորդ կայանը Կուրթան գյուղի 5-6-րդ դարի Ս. Աստվածածին եկեղեցին
էր: Այն աստվածամերժության տարիներին վերածվել է պահեստի, սակայն
այսօր արդեն գործող եկեղեցի է, որ, նոր շունչ ու ոգի առած, իր գիրկն
է բացել հավատացյալների առջեւ: Ուխտավորներն այստեղ խնկաբույր աղոթք
բարձրացրին առ Աստված եւ ուղեւորվեցին դեպի Հնեվանք:
Հայոց հնամենի աշխարհն իր վեհաշուք ուխտավայրերով զիջում է միայն
Երուսաղեմին: Զորեղ են Հայաստանում գտնվող սրբավայրերը: Դրանք մեր
աղոթքն են հասցնում Աստծուն: Այսպիսի զորեղ սրբավայր է 10-14-րդ
դ. կառուցված Հնեվանքը: Այստեղ եւս այն զգացումն ունեցա, թե աշխարհի
ոչ մի անկյունում այդքան մոտ չեմ կարող գտնվել Աստծուն, որքան Հնեվանքում:
Ժամանակին՝ դարեր առաջ, վանքն ունեցել է ընդարձակ կալվածքներ, խոշոր
միաբանություն, բանվոր-ծառայողներ, որոնք մշակել են հողատարածքներ,
շահագործել անտառը, իսկ այսօր հուշահամալիրը հանդիսանում է լոկ պատմամշակութային
հուշարձան: Վանքի կարեւոր մասն է գավիթը: Այն կառուցվել է 13-րդ
դարասկզբին: Վանքի խնկաբույր կամարների ներքո ուխտավորներն իրենց
աղոթքներն ու շարականները հնչեցրին առ Աստված:
Հաջորդ կանգառը Գարգառի 19-րդ դարի Ս. Հովհաննես եկեղեցին էր՝ կառուցված
սեւ սրբատաշ քարերով: Այն բազիլիկ է եւ շատ գեղեցիկ: Վերջին հանգրվանը
Սպիտակի Ս. Հարություն եկեղեցին էր՝ կառուցված 1999 թվականին՝ որպես
վկայություն ապրելու եւ հարատեւելու, որպես վկայություն արարող մեր
ոգու: Այս եկեղեցին միաժամանակ գեղեցկագույն հուշարձանն է բոլոր
այն սպիտակցիների, որոնք դարձան զոհն ահավոր երկրաշարժի: Այսօր վեր
հառնած Ս. Հարությունը Եկեղեցիների Համաշխարհային Խորհրդի նվերն
է աղետյալ սպիտակցիներին: Աղոթատան կառուցումն սկսվել է երջանկահիշատակ
Գարեգին Ա Կաթողիկոսի օրհնությամբ: Այստեղ ուխտավորներին դիմավորեց
հոգեւոր հովիվը եւ տվեց իր հայրական օրհնությունը: Ապա բոլորն աղոթեցին,
վառեցին իրենց հավատքի մոմերը եւ գոհ սրտով բռնեցին տունդարձի ճամփան:
ԱԼՎԱՐԴ ԿԱՂԶՎԱՆՑՅԱՆ
ԼՈՒՍԱՆԿԱՐԸ՝ ԼԻԶԱ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԻ
>>>
|
|