ՄՈՐ
ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, ԹԵ...
ին
պատմություն կա մայրական ակամա օրհնության զորության մասին: Մի հեզ
ու հանդարտ տղա կար, որը շատ կռվարար մայր ուներ: Վերջինս որդուն
չէր սիրում եւ խեղճ փոքրիկն ստիպված էր բազմաթիվ ծեծերի ու նախատինքի
դիմանալ: Սակայն նա միշտ հնազանդ ու հարգալիր որդի էր, երբեք չէր
տրտնջում, այլ միայն թաքուն լաց էր լինում: Երբ մեծացավ, կյանքն
այլեւս անտանելի դարձավ նրա համար: Նա իրեն անպետք ու ավելորդ էր
զգում հարազատ հարկի ներքո: Ուստի, սրտի ցավով, որոշեց հեռանալ տնից
եւ ուրիշ տեղ աշխատանք ու երջանկություն փնտրել: Մայրը հոժարությամբ
թույլ տվեց նրան՝ ուրախանալով, որ ազատվում է ոչ սիրելի որդուց:
-
Օրհնությունդ տուր, մայրի՛կ,- խնդրեց տղան հեռանալիս:
Չար կինը նույնիսկ այդ պահին չմեղմացավ: Նա վառարանից մի փայտի կտոր
հանեց եւ, որդու կողմը շպրտելով, ասաց.
- Ա՛ռ քեզ օրհնություն:
- Շնորհակալ եմ, մա՛յր,- շշնջաց տղան:
- Գնաս բարով,- հավելեց մայրը:
Նույնիսկ այդ փայտի կտորն էր թանկ որդու համար՝ որպես օրհնություն
եւ միակ հիշատակ մորից: Նա փայտի այդ կտորից մի տախտակ տաշեց եւ
տվեց սրբապատկերներ պատրաստող վարպետին՝ Տիրոջ պատկերը նկարելու
համար: Այդ պատկերից նա երբեք չբաժանվեց, քանի որ դա այն ամենն էր,
ինչ ստացել էր մորից: Հավանաբար Տերն օրհնեց նրան՝ մոր ու նրա օրհնության
հանդեպ տածած հարգանքի համար: Ինչ էլ որ տղան ձեռնարկում էր, հաջողությունն
ուղեկցում էր նրան:
Գործատան տերը, ուր նա ընդունվեց աշխատելու, զավակներ չուներ: Վերջինս
հարազատ որդու նման ի սրտե հոգ էր տանում տղայի մասին: Երբ նա մեծացավ
ու հմտացավ իր գործում, գործատերը փայատեր դարձրեց, իսկ մահանալիս
իր ողջ ունեցվածքը կտակեց նրան:
«Պատվի՛ր քո հորն ու քո մորը, որպեսզի բարիք գտնես, երկար ապրես
բարեբեր այն երկրի վրա, որ Տեր Աստված տալու է քեզ» (Ելք 20:12),-
ասում է Տիրոջ 5-րդ պատվիրանը:
Անկախ նրանից՝ ձեր մայրն ինչպիսին է, միեւնույնն է՝ նա ձեր մայրն
է: Չի կարելի նեղանալ ու խռովել նրանից: Յուրաքանչյուր զավակ իր
սերը պիտի ցույց տա մոր հանդեպ, անկախ նրանից մայրն ուզում է այն,
թե՝ ոչ: Ամեն զավակ ինքն է պատասխանատու իր արարքների համար, ինչպես
նաեւ ծնողները, ովքեր մեծ պատասխանատվություն ունեն Աստծու եւ իրենց
զավակների հանդեպ: Տերն ամեն ինչ տեսնում է ու լսում:
>>>
|
|