ՉԹՈՂՆԵՍ
ԳՈՂԱՆԱՆ ԵՐԱԶԱՆՔԴ
րբ
Մոնթին տասնվեց տարեկան էր, նրան հանձնարարեցին գրել շարադրություն
այն մասին, թե ինչ է երազում դառնալ, երբ մեծանա:
Մոնթին երկար չարչարվեց եւ երկար ժամեր վատնեց իր երազանքը նկարագրելու
համար: Նա երազում էր, որ երբ մեծանա, ամեն ինչ անելու է, որպեսզի
իր սեփական ռանչոն ունենա:
Տղան
յոթն էջի վրա մանրամասն, հանգամանորեն նկարագրեց իր 200 ակր կազմող
ռանչոն եւ նկարեց յուրաքանչյուր շինություն, գծեց ախոռների եւ ճանապարհների
գտնվելու վայրի պլանը:
Նա նույնիսկ նկարեց իր ապագա տան մանրակրկիտ պլանը, որը կառուցելու
էր 4000 քառակուսի ֆուտ մակերեսով:
Հաջորդ օրը Մոնթին շարադրությունը հանձնեց ուսուցչին: Երկու օր անց
ուսուցիչը տղային վերադարձրեց շարադրությունը՝ նշանակելով գնահատականը,
որ կարմիր ու գեր «2» էր: Նա շարադրության ներքեւոմ նաեւ գրել էր.
«Դասից հետո կմնաս»:
Դասից հետո երեզանքներով տղան մոտեցավ ուսուցչին եւ հարցրեց, թե
ինչո՞ւ է երկուս ստացել իր շարադրության համար: Ուսուցիչը պատասխանեց.
- Որովհետեւ այդպիսի երազանքը չի կարող իրականանալ այնպիսի տղայի
համար, ինչպիսին դու ես: Քեզ շատ, չափազանց շատ փող է հարկավոր,
որպեսզի կարողանաս այդպիսի ռանչո ունենալ: Իսկ դու փող ունե՞ս. իհարկե
ո՛չ: Չէ՞ որ դու աղքատ ընտանիքից ես: Չկա քեզ համար ոչ մի հնարավորություն՝
իրականացնելու երազանքդ: Ահա ինչ կասեմ: Գնա տուն եւ գրիր մեկ այլ
շարադրություն, որտեղ դու կնկարագրես մեկ ուրիշ, ավելի իրական երազանք,
եւ ես կնշանակեմ քեզ այլ գնահատական:
Տղան վերադարձավ տուն եւ խորհուրդ հարցրեց հորից: Եվ ահա թե ինչ
պատասխան լսեց նրանից.
- Տղա՛ս, վախենում եմ այստեղ ոչնչով չկարողանամ քեզ օգտակար լինել:
Կարծում եմ՝ դա պետք է լինի միայն քո որոշումը, եւ ես զգում եմ,
որ դա կլինի իրոք կարեւոր քեզ համար:
Մոնթին երկար, ուղիղ մեկ շաբաթ մտորեց հոր խոսքերի շուրջ եւ ի վերջո
ուսուցչին վերադարձրեց նույն շարադրությունն ու ասաց.
- Դուք կարող եք պահել Ձեզ Ձեր երկուսը, իսկ ես կպահեմ ինձ իմ երազանքը:
Ժամանակներ անցան: Մոնթին վաղուց ավարտել էր դպրոցը: Նա արդեն շատ
էր մեծացել եւ շատ հաջողություններ գրանցել իր օգտին, բայց չէր մոռացել
շարադրուդյան վերաբերյալ ուսուցչի խոսքերը: Նա հաճախ էր իր հյուրերին
պատմում այդ մասին: Հերթական անգամ պատմելով այն՝ Մոնթին շրջվեց
իրեն լսող մարդկանց խմբի կողմն ու ասաց.
- Ես պատմեցի ձեզ այս պատմությունը, որովհետեւ դուք նստած եք իմ
4000 ֆուտ մակերեսով տանը, որը գտնվում է իմ 200 ակր ռանչոյի կենտրոնում,
իսկ այն շարադրությունը շրջանակի մեջ կախված է բուխարու վերեւում:
Բայց այս պատմության ամենահետաքրքրական մասն այն է, որ երկու տարի
առաջ՝ ամռանը, նույն այդ ուսուցիչն այստեղ բերեց 30 դպրոցական եւ
նրանք մեկ շաբաթ ճամբար դրեցին իմ ռանչոյում:
Գնալիս ուսուցիչն ինձ ասաց.
- Լսի՛ր, Մոնթի, այս մասին ես հիմա կարող եմ ասել քեզ: Երբ քո ուսուցիչն
էի, այն ժամանակ կարծես, այսպես ասած, երազանքների գող լինեի: Հիմա
ափսոսում եմ, որ այն ժամանակ գողացել եմ շատ երեխաների երազանքներ:
Բայց ես ուրախ եմ, որ դու խիզախություն գտար ու պահեցիր քո երազանքը:
Թույլ մի՛ տվեք ոչ ոքի գողանալ ձեր երազանքը: Ինչ էլ ձեզ ասեն, մի՛
լսեք, հետեւեք ձեր սրտին ու որոշումներին:
>>>
|
|