ԱՆՄԻՏ
ՄԱՐԴԸ
իկահեր
տղան թռչկոտելով վազում էր երիտասարդ կնոջ կողքով՝ փորձելով բռնել
նրա ձեռքը: Իսկ նա սաստում էր նրան՝ քթի տակ փնթփնթալով.
-
Ի՞նչ պատիժ է գլխիս: Ծնվել է, որպեսզի խանգարի ինձ ապրել:
- Մամ, իսկ երբ վերադառնանք, մորեխի մասին հեքիաթը կկարդա՞ս:
- Խեղճ երեխա,- վշտանում էին մարդիկ,- հիմարիկը չգիտի, որ իրեն մանկատուն
է տանում:
Երբ տղան մեծացավ եւ կարողացավ մորն այցելել, աշխատում էր հնարավորինս
երկար ժամանակ նրա հետ անցկացնել: Պատանին հաճախ էր մորը սաստիկ
հարբած վիճակում գտնում, շտապ օգնություն էր կանչում եւ, մինչ բժիշկների
գալը, քնքշությամբ շոյում էր նրա ձեռքն ու համբուրում կեղտոտ այտը.
- Ախր ինչո՞ւ ես այսպես անում, մայրի՛կ: Համբերիր, ամեն ինչ լավ
կլինի:
- Աննորմալ երեխա, ուղղակի անմիտ: Սեփական անձի հանդեպ ոչ մի հարգանք
չունի: Մայրը նրան չի սիրում, իսկ նա վազում է, փրկում,- զարմանում
էին ծանոթները:
Արագ անցան դպրոցական տարիները, թռավ ուսանողական ժամանակը: Երիտասարդը
գերազանցությամբ ավարտեց ուսումը, եւ բոլորը նրա համար լավ ապագա
էին գուշակում: Սակայն, ի զարմանս ամենքի, նա գնաց դպրոցում աշխատելու:
- Կարմիր դիպլոմն էլ չօգնեց: Հիմարը կործանեց իր ապագան, գնաց օտար
անբաններին դաստիարակելու,- վրդովվում էին ծանոթները:
Մայրը մահացավ: Հոգատար որդին չէր մոռանում դեպի գերեզման տանող
ճանապարհը, բայց այժմ իր կնոջ հետ միասին, ով հարեւան մուտքից էր:
«Անմիտ,- քննադատում էին բակի տատիկները,- ինչպիսի գեղեցկատես տղա
է, քանի աղջիկ էր պատրաստ նրա հետ ամուսնանալ: Իսկ նա տգեղ ու կաղ
մեկին ընտրեց»:
Նրանք ի զորու չէին հասկանալ, որ գլխավորն աչքով չես տեսնի: Իսկ
երիտասարդները սիրով ու համերաշխ էին ապրում: Միայն երեխաներ չունեին:
Սակայն շուտով հարեւանները նրանց երկու փոքրիկների՝ մի աղջկա ու
մի տղայի հետ այգում զբոսնելիս տեսան: Ինչ-որ մեկի կողմից լքված
երեխաները հարազատ էին դարձել այդ զույգի համար:
- Անմիտ,- եզրակացրեցին շրջապատի մարդիկ,- այդ կինը երեխա ունենալ
չի կարող, իսկ նա խենթանում է նրա համար: Դե հիմա թող ուրիշների
երեխաներին մեծացնի:
Բայց դա ամենեւին էլ չէր անհանգստացնում երջանիկ ընտանիքին: Տարիներն
անցնում էին: Երեխաները մեծացան, լավ ուսում ստացան, իրենց ընտանիքները
կազմեցին եւ ոչ մի օր չմոռացան ծնողների մասին:
Մի անգամ ձմռանը հայրը զբոսնում էր գետափին: Նա մոտեցավ հավաքված
մարդկանց, ովքեր հետեւում էին սառույցի պոկված կտորին հայտնված շանը:
Կենդանին աղիողորմ վնգստում էր՝ մարդկանցից օգնություն հայցելով:
Սակայն դա ոչ մի կերպ չէր ազդում մարդկանց սրտերի վրա: Միայն տարեց
տղամարդը, առանց երկար-բարակ մտածելու, սառցե ջուրը նետվեց…
- Ի՞նչ անմիտ մարդ,- ասում էին հարեւանները,- Վերջերս տարած ինֆարկտից
հետո այդպես վարվե՞լ: Խելք չուներ եւ չավելացավ էլ: Հիմար ծնվել
էր, հիմար էլ մեռավ:
Իսկ վերջինս դրախտի դարպասների մոտ իր հերթին էր սպասում:
- Անունդ ի՞նչ է,- հարցրեց մուտքի մոտ կանգնած հրեշտակը:
- Ինքս էլ մոռացա, թե ինչ է անունս,- պատասխանեց մարդը,- բայց շրջապատիս
մարդիկ ինձ Անմիտ էին անվանում:
- Ներս արի,- ասաց հրեշտակը,- անունդ գրված է Կյանքի Գրքում, սակայն
այն այլ կերպ է հնչում՝ Սեր:
>>>
|
|