| «ՎԱՍՆ
ՈՐՈՅ ԵՒ ՄԱՆԿՈՒՆՔ ԵԲՐԱՅԵՑՒՈՑ ՈՍՏՈՎՔ ՕՐՀՆԷԻՆ
ԶԱՆՄԱՀ ԹԱԳԱՒՈՐՈՒԹԻՒՆ ՔՈ»
ԾԱՂԿԱԶԱՐԴԸ ՇԻՐԱԿԻ ԹԵՄՈՒՄ
«Ձիթենյաց լեռից մանուկները տարածում էին
իրենց հանդերձները եւ, ծառերից ոստեր բերելով, մատուցում էին Սուրբ
Թագավորին՝ Աստվածորդուն»:
ՇԱՐԱԿՆՈՑ
 եծ
Պահքի յոթերորդ կամ վերջին կիրակին կոչվում է Ծաղկազարդ կամ Ծառզարդար,
որ հիշատակումն է Հիսուսի Երուսաղեմ հաղթական մուտքի եւ սկիզբը Տիրոջ
երկրավոր կյանքի վերջին շաբաթվա: Այն պսակվում է չարչարանքներով,
խաչելությամբ ու հրաշափառ Սուրբ Հարությամբ: Օրվա Ավետարանական ընթերցվածը
բովանդակում է, Քրիստոսի կյանքի հետ առնչվող, մի շարք դեպքեր՝ Ղազարոսի
հարությունը, Իր հանդիսավոր մուտքը Երուսաղեմ:
Հակառակ ժողովրդի ուրախությանը եւ արքայական ընդունելություն ցուցաբերելուն,
որին Տերը չէր ընդդիմանում, Քրիստոս գիտեր, որ Ինքն այս անգամ քաղաք
է մտնում որպես զատկական գառ:
Քահանայապետերն ու փարիսեցիները խորհում էին, թե ինչպես վերջ դնեն
Քրիստոսի երկրավոր կյանքին: Մեր Տեր եւ Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսին ընդառաջ
են գնում նաեւ մանուկները: Օրհնաբանություններով ու փառաբանանքով,
թափահարելով բողբոջուն ոստերը՝ նրանք ասում էին. «Օրհնություն Դավթի
Որդուն» (Մատթ. ԻԱ 15), իսկ ներկաները բարձրաձայնում էին. «Ահա ես
եւ իմ մանուկները, որ Աստված ինձ պարգեւեց» (Եսայի Ը 18), «Բոլորս
կանք եւ ակնկալում ենք տեսնել Քրիստոսին եւ լսել Նրա երանավետ խոսքերը»
(Մաշտոց): Անշուշտ, Հիսուս շատ էր սիրում մանուկներին եւ հորդորում
է, որ նրանց պես մաքուր ու անարատ լինենք, որպեսզի արժանանանք Իր
տեսությանն ու երկնքի արքայությանը:
Երուսաղեմի մոտ Հիսուսին ժողովուրդը դիմավորում է որպես Մեսիայի,
Փրկչի՝ համաձայն մարգարեության. «…Նրան են սպասում ժողովուրդները:
Իր ավանակը կկապի որթից, իսկ որթի ոստերից՝ էշի քուռակը: Իր պատմուճանը
կլվա գինով եւ Իր հագուստը՝ խաղողի արյամբ» (Ծննդ. Թ 10-11):
Հին ժամանակներում ավանակին բազմում էին արքաները: Մինչ Քրիստոս
կբազմեր մայր ավանակին՝ առաքյալներն իրենց հանդերձանքը փռեցին կենդանու
վրա: Սուրբ Գրիգոր Տաթեւացին ասում է. «Սա խորհրդանշում է առաքյալների
եւ համայն հավատացյալների խոնարհումն Արարչին, իսկ փոքր ավանակը՝
առաքյալներին, որ, ժառանգորդ եւ որդեգիր լինելով, կոչված են ավետարանել
Տիրոջ խոսքը: Ողջ ճանապարհին մարդկանց կողմից փռված ձիթենու ճյուղերը
խորհրդանշում են մեր անձը, որ Արարչի ոտքերի առաջ է եւ պատրաստ ճկվելով
դիմակայելու չարի փորձություններին ու չկոտրվելու»:
Այսպես՝ սպասելով Քրիստոսի երկրորդ գալստյանը, դիմավորում ենք Նրան՝
բանալով նախ մեր սրտի օթեւանները, ուր մտնելով երկնքի Արքան, Իր
խաղաղությունն է բերում մեզ: Իսկ երբ թեւակոխում ենք Ավագ շաբաթ,
վերստին անցնում ենք այն ողջ ճանապարհը, որ անցավ Քրիստոս, երբ երկրի
վրա էր: Այն հիշատակն է մեր Տիրոջ մատնության, մահվան, չարչարանքների
եւ փառավոր Հարության:
ԾԱՂԿԱԶԱՐԴԻ ՍՈՒՐԲ ՊԱՏԱՐԱԳ
5 ապրիլի: Այսօր հայոց բոլոր եկեղեցիներում Տիրոջ հանապազ օրհնությունն
է վերստին բաշխվում: Գիշերային եւ առավոտյան ժամերգություններից
հետո՝ ժամը 7:00-ին, Սուրբ Յոթվերք մայր եկեղեցում սկսվեց, մեր Տիրոջ
մուտքը Երուսաղեմ խորհրդանշող տոնին նվիրված, Սուրբ եւ անմահ Պատարագը:
Օրվա պատարագիչն էր Տ. Թաթուլ ավագ քհն. Հակոբյանը:
Հավարտ Սուրբ Պատարագի, հանդիսապետությամբ Շիրակի թեմի Առաջնորդ
Տեր Միքայել արքեպս. Աջապահյանի, կատարվեց Անդաստանի արարողություն:
ՄԱՆՈՒԿՆԵՐԻ ՕՐՀՆՈՒԹՅԱՆ ԿԱՐԳ
«ՕՐՀՆԵՑԷՔ ՄԱՆԿՈՒՆՔ ԶՏԷՐ ԵՒ ՕՐՀՆԵՑԷՔ ԶԱՆՈՒՆ ՏԵԱՌՆ»
Ծաղկազարդի ցնծագին երթով Քրիստոս մտնում է Երուսաղեմ՝ օրհնաբանվելով
մանուկների բերանով. «Ովսաննա, օրհնեալ, որ գասդ յանուն Տեառն» (Հովհ.
ԺԲ 13):
Այս հանգամանքը հաշվի առնելով՝ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց
Կաթողիկոսը Ծաղկազարդի օրը սահմանել է մանուկների օրհնության օր:
Ցավոք այս տարի, պայմանավորված երկրում տիրող իրավիճակով եւ հանուն
երեխաների անվտանգության, հայոց եկեղեցիներում երեխաների օրհնության
կարգ չկատարվեց:
ԴՌՆԲԱՑԵՔ
Շատ գեղեցիկ եւ խորհրդանշական է հատկապես Ծաղկազարդի երեկոյան կատարվող
արարողությունը, որ կոչվում է Դռնբացեք: Եկեղեցու խորանը խորհրդանշում
է երկնքի արքայությունը, իսկ վարագուրված լինելը ցույց է տալիս արքայության
փակված դռները մեղավոր մարդկանց առջեւ: Եվ միայն մեղքերից հրաժարված
մարդը կարող է համարձակություն ունենալ խնդրելու, որ իր առջեւ բացվեն
երկնքի արքայության դռները: Ահա այս գեղեցիկ իրողությունն է ներկայացնում
Դռնբացեքի արարողությունը:
Արարողակարգը հարց ու պատասխանի ձեւ ունի եւ իր տեսակով եզակի է
Հայաստանյայց Եկեղեցում: Դռնբացեք է կոչվում, քանի որ անմիջականորեն
կապ ունի դռան հետ: Դուռը կամ վարագույրը խորհրդանշում են Երկնքի
արքայության դռները, որոնցից դուրս գտնվող ժողովուրդը, հոգեւորականի
շուրթերով, խնդրում է Աստծուն իրեն ներս, այսինքն՝ արքայություն
թողնել:
Այս գեղեցիկ արարողության խորհուրդը ներկայացնում է նաեւ Դռնբացեքի
ժամանակ երգվող «Բաց մեզ, Տէր» հոգեզմայլ մեղեդին:
ԱԼՎԱՐԴ ԿԱՂԶՎԱՆՑՅԱՆ
>>>
|
|
