| ՊԱՏՄՈՒՄ
Է ԻՍԿՈՒՀԻ ՄԱՅՐԻԿԸ
 Երբ
Գեւորգը փոքր էր, դեռ չէր քայլում, մի անսովոր երազ տեսա. ես եւ
հայրը նրան Մայր Աթոռ էինք տարել: Սուրբ Էջմիածնի Մայր Տաճարում
մենք աղոթք առաքեցինք առ Աստված, մեր հավատքի մոմերը վառեցինք եւ
հետո բակ դուրս եկանք ու քայլում էինք:
Երբ հասանք մուտքի դարպասներին, այն ժամանակ դարպասները ներկայիս
տեղում չէին, հանկարծ նկատեցի, որ Գեւորգս չկա: Տագնապեցի, սկսեցի
անհանգիստ այս ու այն կողմ գնալ, հարցուփորձ անել: Ոչ ոք նրան չէր
տեսել: Հուսահատվել էի: Ուր որ է պիտի արտասվեի, երբ մի մարդ մոտեցավ
ու ասաց, որ նա մեզ հետ տուն չի գալու, մնալու է վանքում:
Ես մտապահեցի երազս եւ միշտ պատրաստ էի դրան, այսինքն՝ հավատում
էի, որ որդիս Աստծո սպասավորն է դառնալու:
ՄԻ ՆԿԱՐԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ
 Շիրակի
թեմի բարեխնամ Առաջնորդ Միքայել եպիսկոպոս (այժմ՝ արքեպիսկոպոս)
Աջապահյանի ծննդյան հիսուն եւ ձեռնադրության 25-ամյակի (2013 թ.)
լուսանկարներից է: Այն ունի մեծ իմաստ ու խորը բովանդակություն…
Սրբազան Հորը հոբելյանի առիթով շնորհավորելու համար ներկաները հաջորդաբար
մոտենում էին, համբուրում աջը եւ հղում իրենց շնորհավորանքի ու բարեմաղթանքի
խոսքերը: Սպասողները շատ էին:
Իսկուհի Աջապահյանը, լինելով հոբելյարի մայրը, արտոնյալ կարգավիճակով
հանդերձ, իրեն որեւէ մեկից չգերադասելով, որդուն շնորհավորելու համար,
խոնարհաբար սպասում է իր հերթին…
Այդպես խոնարհաբար, աննկատ ու իրեն մյուսներից չզանազանող կյանքով
ապրեց ամենքիս կողմից սիրված ու հարգված տիրամայրը՝ մինչ մահկանացուն
կնքելը:
>>>
|
|
