| ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ
 ասնամյա
մի տղա գնաց մեղքերի խոստովանության: Մանկական ձեռագրով գրոտած թղթի
մի կտոր հանեց գրպանից ու սկսեց խոստովանել այն մեղքերը, որ ակնհայտորեն
եկեղեցական գրքից էին արտագրվել մայրիկի հսկողության տակ: Այնպես
որ հաճախ նույնիսկ արտասանվող խոսքերի իմաստը չէր հասկանում:
 -
Դու դա գրքից ես արտագրել,- ընդհատեց նրան քահանան,- իսկ իրականում
ի՞նչ ամոթալի արարք ես գործել: Ի՞նչն է խանգարում քեզ քնել: Ինչի՞
մասին նույնիսկ հիշելն է տհաճ:
- Ես… Դե, ես… Ես մեր դասարանից մի աղջկա պայուսակի մեջ ջուր լցրեցի:
Իսկ մեր բակից մի տղայի էլ ասացի, որ նրա ծնողներն աղքատ են, երբ
նա իմ խաղալիք մեքենան խնդրեց խաղալու համար: Նա լաց լինելով հեռացավ:
Բացի այդ պարսատիկով աղավնի եմ սպանել: Հենց այնպես սպանեցի: Տղաները
ծիծաղում էին, ես էլ՝ նրանց հետ: Չնայած խղճում էի աղավնուն:
- Աստված քեզ ների,- կամացուկ ասաց քահանան,- դու արդեն գիտես, որ
ստորություն ես արել: Համադասարանցուցդ ներողություն խնդրիր, բակի
տղայից նույնպես: Եվ փորձիր ի սրտե մի լավ խաղալիք նվիրել նրան:
Կենդանի արարածներին էլ պետք է խնայել և պաշտպանել չարագործությունից:
Դե, ի՞նչ, վերջացրի՞ր, թե էլի բան կա:
- Վերջացրի… Ո՛չ: Մի բան էլ կա… - արցունքները հոսեցին մանկական
աչքերից,- տատիկս… Նա գարնանն է մահացել: Նա ինձ սիրում էր, ես էլ՝
նրան: Բայց երբ բարկանում էր ինձ վրա, ես նրա թիկունքում լեզու էի
ցույց տալիս: Իսկ այժմ նույնիսկ ներողություն խնդրել չեմ կարող…
- Նրանից չես կարող, բայց Աստծուց կարող ես: Եվ կարծում եմ նա արդեն
ներել է քեզ Աստծո ողորմածությամբ: Իսկ դու աղոթիր տատիկիդ հոգու
համար, թեկուզ կարճ, բայց ամեն օր աղոթիր, և Աստված քեզ կների:
>>>
|
|
